Jerzy Wasowski
Jerzy Ryszard Wasowski (31.05.1913, Warszawa – 29.09.1984, Warszawa).
Po ukończeniu wydziału mechanicznego na Politechnice Warszawskiej rozpoczął praktykę w Polskim Radiu, pracując w działach: amplifikatorni, nagrań i transmisji. Tuż przed wojną zetknął się w radiu z Jeremim Przyborą. We wrześniu 1939 roku naprawił uszkodzoną amplifikatornię, dzięki czemu Warszawa II mogła po krótkim milczeniu znowu nadawać.
W czasie okupacji przebywał w majątku pp. Zamoyskich, gdzie m.in. prowadził tajne nauczanie w szkole średniej, doprowadzając kilka osób do matury. Wykładał przedmioty ścisłe, uczył muzyki i rysunku. Był świetnym kreślarzem, miał zdolności graficzne, co widać, gdy się ogląda jego nuty, był zamiłowanym majsterkowiczem – do dziś są w domu różne meble jego autorstwa. Lubił i umiał uczyć. Kiedy po wojnie wrócił do radia, prowadził kursy dla mikserów.
Po wojnie (1945-46) pracował w radiu (spiker i działy techniczne), następnie w Miejskich Teatrach Dramatycznych – Warszawa (1946-48) początkowo jako taper później aktor, aż w końcu – kompozytor.
W Polskim Radiu (1948-50) kierował działem reżyserii muzyki i nagrań, następnie był głównym reżyserem akustycznym (opracował skrypt zasad reżyserii dźwięku dla mikserów). Z PR związany potem jako z-ca kierownika działu emisji (1950-54), reżyser (1954-62), reżyser i st. red. Teatru Humoru i Satyry (1962-73), doradca przewodniczącego Radiokomitetu ds. muzyki rozrywkowej (1977-79). Równocześnie cały czas pracował jako lektor, aktor i reżyser.
W dziedzinie muzyki był samoukiem. Pisał w systemie tonalnym, w różnych fakturach: kameralnych, jazzowych, symfonicznych. Znakomity pianista z niezmiennym hobby: matematyką (teoria grup) oraz akustyką muzyczną (struktury dźwiękowe).
Skomponował ponad 1000 piosenek, 150 ilustracji muzycznych do słuchowisk radiowych, widowisk telewizyjnych, filmów animowanych i fabularnych oraz sztuk teatralnych i około 100 piosenek dla dzieci (twórczość najbardziej ceniona przez samego kompozytora).
Niezapomniane są jego kreacje aktorskie: Bolesława Prusa („Telepatrzydło Pana Prusa” reż. Adama Hanuszkiewicza), księcia biskupa w „Ja gorę!” (reż. Janusz Majewski), 10 postaci w słuchowisku „Niech żyje człowiek” (wyróżnienie, Prix Italia 1957).
Sylwetka aktorska w encyklopediateatru.pl oraz w filmpolski.pl
Genialny duet twórczy z Jeremim Przyborą zaowocował cyklami: Eterek, Kabaret Starszych Panów, Divertimento, Opowieści Starszego Pana, Kabaret Jeszcze Starszych Panów, oraz muzykałami: Panna Zuzanna, Balladyna 68, Medea moja sympatia, Gołoledź, Pani X przeprasza, Telefon zaufania.
Kabaret Starszych Panów w internecie w całości
Pisał dla kabaretów: Szpak i Dudek (z Wojciechem Młynarskim). Wspaniałe piosenki stworzył też z Romanem Sadowskim (np. Złoty pierścionek), czy Bronisławem Brokiem (np. Jeszcze poczekajmy) oraz musicale m.in.: Pamiętnik Pani Hanki (A. Marianowicz) i Machiavelli (A. Marianowicz i R. M. Groński).
